Diagnose type 1 diabetes
We waren in volle voorbereiding om de dodentocht volledig uit te lopen (100 km). In juli verliepen niet alle trainingen even goed. De week voor de dodentocht begon ik toch wat af te vallen, had ik veel dorst en een droge keel. Ik stak het op de vele trainingen.
De huisarts was echter in verlof, dus ik maakte een afspraak voor na de dodentocht. Het bizarre was dat ik absoluut ’s ochtends naar de huisarts wilde gaan voor een nuchtere bloedtest en ik wilde ook mijn suiker laten nakijken. Onbewust legde ik door de vele signalen al een link naar diabetes, maar ik wilde het precies nog niet onder ogen zien.
De dodentocht zelf verliep niet zonder slag of stoot. Ik at veel koolhydraten, maar die geraakten uiteraard niet meer tot in mijn spieren, met als gevolg dat ik al heel snel compleet verzuurde. Opgeven staat echter niet in mijn woordenboek, dus ik zette door en bereikte na 12 uur de finish. Vanaf de dag erna ging het afvallen wel een heel stuk sneller en voelde ik me niet goed waardoor ik toch iets sneller naar de huisarts ging.
Ik weet het nog heel goed hoe belabberd ik me voelde toen ik op een woensdagavond om 20 uur bij haar was en ze nog snel mijn bloed wilde trekken. Om 22 uur 30 kreeg ik telefoon en ik herinner me heel goed wat ze zei: “Elke, er is reeds een diagnose. Het is geen goed nieuws, je hebt diabetes.” Ik moest direct naar spoed, want mijn een suikerwaarde van 760 mg/dl en een HbA1c van 12.5% waren onrustwekkend hoog. Een aantal dagen opname en opleiding volgden. Uit een verdere bloedanalyse bleek dat ik wel degelijk diabetes type 1 had dat pas op latere leeftijd tot uiting is gekomen.
In het begin denk je nog dat het wel zal meevallen, maar de realiteit leert dat het helaas meer is dan enkel meten en spuiten. Mijn eerste klap kreeg ik toen ik hoorde dat ik mijn rijbewijs moest laten aanpassen. Dat was even schrikken en emotioneel toen ik mijn origineel rijbewijs van mijn 18 jaar moest inleveren.
In welke mate beïnvloedt type 1 diabetes jouw leven?
Persoonlijk vind ik dat dit heel mijn leven heeft veranderd. Je bent er 24 uur op 24, 7 dagen op 7 mee bezig. Het laat me gewoon niet los. Het eerste jaar viel nog mee. Alles was nieuw en ik ging er volop voor. Ik was zeer streng voor mezelf, trachtte het zo goed mogelijk de regelen.
Mijn job als leerkracht LO in de derde graad van het secundair onderwijs was een extra uitdaging. Mijn leerlingen weten dat ik type 1 diabetes heb. Ik ben er ook wel heel open over. Soms moet ik even aan de kant om te bekomen van een hypo en soms krijgen de leerlingen wel eens een extra rustpauze. Dat vinden ze helemaal niet erg 😉.
Sport blijft mijn uitlaatklep en tegelijk is het ook mijn redding, vooral om mentaal sterk te blijven.
Eén maand na mijn diagnose liep ik alweer een halve marathon en nog een maand later opnieuw een volledige marathon. Het was voor mij een overwinning op mijn diabetes. Zo’n Spartaans bestaan zoals ik aanhield in de eerste jaren was niet vol te houden.
Voeding en gewicht zijn altijd issues geweest, maar nu kwam de focus er nog meer op. Ik ben dan ook even in een mentaal dipje beland, ik was ongelukkig, deels omdat ik ook super streng was voor mezelf. De huisarts verwees me door naar een psycholoog. Dat heeft me wel geholpen. Ik kwam ook meer en meer in contact met andere sportieve diabeten en die zijn zo belangrijk. Hoe goed mijn omgeving ook is, niemand begrijpt je beter dan lotgenoten. Zij weten bv hoe een hypo voelt en kunnen je ook steunen met waardevolle tips.
Ik heb super goede waarden met een super hoge Time-In-Range, maar dit vergde wel een enorme inspanning. Bovendien had ik veel te veel hypo’s en mijn nachten waren onrustig. Om deze twee belangrijke reden ben ik naar een pomp overgestapt. De eerste twee maanden waren super lastig. Ik moest mijn regeling grotendeels in handen leggen van de pomp en de technologie. Dat was niet gemakkelijk en ik moest geregeld op mijn handen zitten om maar niet in te grijpen. Bijna 3 maanden na de start met de pomp kan ik zeggen dat het beter gaat. Ik leer om meer en meer te vertrouwen op de pomp en de technologie. Ik kan het al eens loslaten. Ik ben er nog lang niet, maar de pomp heeft zeker en vast me meer levenskwaliteit gegeven.
Hoe kijk je naar de toekomst en in welke mate kan Hippo & Friends nog meer bijdragen?
De toekomst oogt wel rooskleurig. Diabetes is dan ook een gegeerde markt voor veel bedrijven die technologieën willen ontwikkelen. Het aantal diabeten neemt helaas ook steeds maar toe, dus voor deze bedrijven zit er wel wat toekomst in. Er is heel wat komende. Binnen dit en 5 jaar gaan er veel meer mogelijkheden zijn wat betreft sensoren en pompen. Wetenschappelijk onderzoek is volop bezig en ook super noodzakelijk. De artificiële pancreas zal misschien niet meer voor mij zijn, maar zeker en vast voor een volgende generatie.
Verder vind ik het enorm belangrijk dat er een grote openheid is rond type 1 diabetes. Er circuleert veel foutieve informatie, vooral met de verwarring rond type 2 diabetes. Ik had ook een totaal ander beeld van deze ziekte tot ik ze zelf kreeg. De impact ervan wordt enorm onderschat. Het is echt een job die je dag en nacht bezig houdt. Er is dus zeker nood aan een grote sensibilisering rond type 1 diabetes. Het Hippo & Friends type 1 diabetesfonds en de gelijknamige vzw zetten hier alvast de nodige stappen in de goede richting.
Elke
18/01/2022
