Veronique Theugels

De getuigenis van
Veronique Theugels

Veronique Theugels is de mama van Jennifer (°10/09/2014) die sinds 2016 type 1 diabetes heeft.

Ik ben “de wandelende pancreas” van mijn 4-jarige prinses en zorg er 24/24 7/7 voor dat zij in leven blijft.

Ondertussen leven we al 3 jaar op die manier en is onze familie expert geworden in het vingerprikken, insuline spuiten en koolhydraten tellen. Het is een onderdeel van ons dagelijkse routine geworden en onze supermeid heeft nooit een ander leven gekend want ze was pas 18 maanden oud bij diagnose van type 1 diabetes. Maar soms, heel soms, wil ik een diabetes-vrije dag. Een dag zonder koolhydraten tellen, een dag zonder vingerprikken, een dag zonder insuline-inspuitingen! Een dag zonder haar constant als een havik in het oog te houden omdat je je zorgen maakt over ernstige hypo's. Een dag zonder voortdurend op de klok te kijken om te weten wanneer het bijna etenstijd is en hopen dat ze dan wil eten. Een dag zonder constant op je smartphone haar bloedsuikerwaarden in het oog te houden wanneer ze op school is. Een dag waarin je gewoon eens rustig samen iets kan doen zonder je zorgen te maken. En de seconde nadat ik die gedachte heb over die diabetes-vrije dag, voel ik me enorm schuldig, want mijn kleine meid zal nooit een diabetes-vrije dag hebben. Vandaar dat ik probeer het haar zo gemakkelijk mogelijk te maken maar geen enkele dag is hetzelfde. Onze kleine meid wordt ook groter en dan krijg je al eens de vraag: “Mama mag ik bij een vriendinnetje gaan slapen”. Dan moet je uitleggen dat dit voorlopig nog niet kan, misschien later als ze groter is en voor zichzelf kan zorgen. Niets is nog vanzelfsprekend en alles vraagt veel discipline. Naar school gaan is met een lange handleiding en veel berichtjes voor de juf. Bij klasuitstapjes ga ik mee. Op restaurant moet er altijd eerst gerekend worden en elke maaltijd is een race tegen de tijd. Want hoe langer die duurt hoe hoger haar bloedsuikerwaarden worden, en omdat we pas na de maaltijd insuline spuiten kan dit soms heel hoog oplopen. En dan kan ze soms geen dessertje meer eten.

Ziek zijn, nog zoiets stresserend.

Als er iemand bij mijn meisje in de buurt komt die denkt ziek te zijn, krijg ik al de kriebels want een gewone verkoudheid kan bij haar heel moeilijk verlopen. Buikgriep vind ik het ergst! Je hebt net insuline ingespoten en plots begint ze over te geven, heel de nacht proberen op te suikeren. Enorm frustrerend wanneer elke hap of elke slok er terug uitkomt, en ondertussen zie je haar bloedsuikerwaarden afnemen en het risico op een hypo toenemen. En dan komt er nog een klein monster langst, die stoute ketonen.  Soms krijgen we de bloedsuikerwaarden en ketonen niet geregeld en moet mijn meisje aan een infuus in het ziekenhuis om ketonen weg te krijgen. Dus daarom komt mijn haar al omhoog als ik nog maar iemand hoor hoesten. Gelukkig heeft mijn meisje sinds kort een glucosesensor en kan ik haar bloedsuikerwaarden overal en altijd volgen en dat maakt ook de nachten wat rustiger. Het is immers niet fijn om elke ochtend met een bang hartje op te staan. Nu kunnen we de ernstige hypo's vermijden want die starende en afkeurende blikken van omstaanders als je met een gillend en spartelend kind die een hypo heeft door de winkel loopt kunnen we echt missen.

Twee keer heeft ze al half-bewusteloos in mijn armen gelegen.

Ik dacht eerst dat ze lekker aan het slapen was, niet dus. Gelukkig nam ze al slapend de suiker op die ik in haar mondje spoot. Dat zijn zo van die momenten dat je weer even met je neus op de harde feiten wordt gedrukt. Want het kan ook anders aflopen. Te hoge bloedsuikerwaarden zijn niet goed, te laag ook niet. En laat ik nu net een kleine meid hebben die nooit stabiel staat. Haar bloedsuikerwaarden zijn net zoals een achtbaan, maar dat houdt ons wel alert. Mijn kleine meid heeft type 1 diabetes. Ze heeft een slecht lot getrokken. Elke dag is een strijd en we doen ons uiterste best om het haar zo gemakkelijk mogelijk te maken. En dat zal ik voor altijd blijven doen. Het is ons leven geworden, overal kan je spuiten, cola, snoep, doekjes, zakjes met suiker enz. vinden en nooit vertrekken we zonder alles dubbel te checken. We dragen letterlijk en figuurlijk een rugzak met alles erin! Als we eten kopen, denken we in koolhydraten. Ze heeft haar eigen apotheekkastje, haar eigen telefoon. Overal staan noodnummers, in de auto ligt een hypo-voorraad. Het is voor het leven en toch zijn er veel mensen die zeggen: “dat ontgroeit ze wel”. Velen onderschatten het en denken: het is maar suikerziekte. Dan eet je toch gewoon geen suiker meer, maar was het maar zo simpel. Soms ben ik ook bang! Wat als er iets met ons gebeurt? Ze is nog klein en kan haar ziekte nog niet zelf controleren en managen. Wie gaat er dan voor haar zorgen? En soms wil ik een dagje vrij, maar dat kan dus niet. Ik kan het niet uit handen geven, zelfs de uurtjes op school volg ik haar op de voet.

Gelukkig heb ik een slimme meid die ondertussen weet wat mag of niet mag.

Ze doet het super goed! Ze gaat door het leven alsof het allemaal normaal is, want voor haar is dit normaal. Ja, er zijn ook moeilijke zware dagen en nachten, maar ook die gaan weer voorbij en elke dag leren we nog bij. Ik ben trots op mijn kleine supermeid!

Veronique

12 maart 2019