In alle weersomstandigheden werd er getraind. De spanning bouwde zich op naarmate het voorjaar en de zomer vorderde. De weersvoorspellingen werden op de voet gevolgd. De buienradar-app ontplofte bijna tegen het begin van het nieuwe schooljaar. Het zou toch niet waar zijn zeker… Het angstzweet verdampte evenwel en verzamelde zich in één grote zondvloed die op 1 september 2023 de laatste twijfels deed wegvloeien in zoet water dat via de Ourthe haar weg vond naar de Maas en verder kabbelde richting Noordzee. Terwijl enkele dappere krijgers intussen de regen en koude trotseerden om wandel-, loop- en fietsroutes uit te pijlen voor wat het slotevent moest worden voor de diaT1oppers. De barometer steeg, niet alleen in de atmosfeer, maar ook in de aderen van alle sporters, begeleiders en familieleden die zich een weg baanden naar Vayamundo.

Bij het ontbijt verschenen de inmiddels gekende klassieke verhalen: niet zo goed geslapen, mijn suiker staat te hoog, toch een beetje zenuwachtig voor wat komen gaat. Gaan we het wel halen?

Reeds verschillende jaren begeleidde ik mee de fietsers, in de Ardennen, de Vogezen, het Franse en Italiaanse hooggebergte. Dit jaar besefte ik voor het eerst echt wat het betekende om zelf een tocht aan te vatten met een lichamelijke beperking en wat het betekent om je prestaties af te stemmen op je lichamelijke mogelijkheden van het moment. Want hoe leer je je lichaam kennen in stressmomenten, tijdens sportomstandigheden? Het onder controle houden en reguleren van je bloedsuiker voor, tijdens en na de inspanningen, het vermijden van krampen in je spieren, de grenzen verleggen binnen je fysieke en mentale mogelijkheden.

Eindelijk was het langverwachte moment aangebroken en daar vertrokken ze, de blauwe garde, in alle richtingen, uit het dal van Houffalize, allemaal bergop, de hellingen trotserend. De mist werd langzaam weggebrand door een stralende zon. De suikers werden de spieren ingepompt als ecologische brandstof om de parel van de provincie Luxemburg te verkennen. Op zoek naar bomputten, beverconstructies, plooirokjes, rode wouwen, kalveren en koetjes, stevige stieren en inwoners die ons vriendelijk begroetten met een welgemeende “bon-jour”.

Hoe verder de dag vorderde, hoe meer het zoete water van de Ourthe zich vermengd voelde met het zoute water van de inspanningen. Blikken op oneindig, angstvallig uitkijkend naar de top van de helling die telkens toch weer dichterbij kwam, elke keer opnieuw, en opnieuw en opnieuw. Om dan in een sprookjesdecor van weidse vergezichten en pittoreske schapenwolkjes, zich in een nieuw avontuur naar beneden te storten, genietend van de luchtstromen rondom je lichaam. Af en toe een beetje naar de hel, maar telkens opnieuw naar de hemel, een blauwe lucht als een weerspiegeling van de blauwe garde ver beneden.

Voor iedereen leidde de weg terug naar Houffalize, naar de apotheose onder de aankomstboog, aangemoedigd door een enthousiast ontvangstcomité, onder begeleiding van een Italiaanse muziekkeuze. Emoties laaiden op, er werd geknuffeld, en onder het terug aanvullen van de koolhydratenreserves bij een heerlijk pastabuffet, werden de routes opnieuw bewandeld, gelopen en gefietst in de verhalen die werden gedeeld.

Het liedje “Felicita” kon niet mooier omschrijven hoe ik me voelde. De ontlading was groot bij de omhelzing met Brigitte. Na een periode van bijna 4 jaar revalidatie werd onze droom terug werkelijkheid en hadden we samen de zuurstof van Houffalize terug voelen binnenstromen in onze longen.

Zonder de steun van familie, vrienden en professionele gezondheidsbegeleiders kom je niet tot wat je wil en kan bereiken. Het zijn allemaal helden die diaT1oppers, voor altijd de helden van Houffalize.

Dirk Van Herpe

06 september 2023