“Ik kan het mij nog goed herinneren, het begon maandag op school en ik was niet 100%. Ik wou de eerste tijd van het nieuwe jaar in het 1ste middelbaar niet missen. Maar jammer genoeg kon ik het na 3 uur op school al niet meer uithouden. Ik voelde me echt niet goed. Ik had keelpijn, buikpijn en hoofdpijn. Ik wou niet te veel missen, maar ik ben dan toch maar naar huis gegaan.”
Op die dag starte mijn type 1 diabetes verhaal
“Het was een gewone dag, allen was ik ziek en dat was het ook maar. Ik moest na een paar uur thuis zitten met een pijnstiller naar de dokter en daar bleek dat ik een keelontsteking had. Ik kreeg de nodige medicatie en ik mocht gewoon terug naar huis. Thuis ging het eigenlijk alleen maar slechter. Eten ging niet en drinken kon ook amper. Hoe later het werd, hoe minder fut ik had. Zelfs op de zetel liggen in het licht was te veel. Ik ging toen naar naar boven en kroop in mijn bed. Dinsdagochtend ‘dacht’ ik dat het iets beter ging met mijn keel en mijn buik- en hoofdpijn waren weg.
Tegen de middag had ik mijn mama laten weten dat mijn urine een rare kleur en geur had. Mijn mama dacht dat ik een blaasontsteking had. We hebben toen nog snel een urinestaal binnengebracht bij de dokter, maar helaas moesten we tot de dag nadien wachten op de uitslag. Later op de dag werd het moeilijker om te ademhalen, mijn ademhaling was zwaar. Mijn mama besloot om voor bedtijd naar spoed te bellen. Ze legde de situatie uit dat het vermoedelijk om een blaasontsteking ging en ze zeiden dat we vooral in de nacht mijn temperatuur in het oog moesten houden. Koorts maken = naar spoed gaan.
Voor de zekerheid mocht ik die nacht bij mijn mama slapen, Mama nam om de 2 uur mijn temperatuur, omdat ze er zelf niet zo gerust in was. Het ging heel erg slecht met mij en om 2u s’ nachts brak de hel los. Ik moest heel de tijd braken, naar de wc om te gaan plassen en ik had hééééééél veel dorst.
Hoe later het werd, hoe meer dat mijn mama wist al dat er iets niet 100% klopte. Ze had al een paar keer voorgesteld om naar spoed te gaan, maar ik bleef volhouden dat het niet nodig was. Ik was ook telkens als ik naar de wc ging, magerder geworden. Het was 6u s’ochtends, ik was kapot van de pijn en ik kon zelfs niet meer praten. Dat was echt niet van mijn gewoonte (ik ben een echte babbelkous).
Mijn mama besloot om dan toch naar spoed te gaan. Gelukkig maar, want ik kon niets meer ik werd daar in een rolstoel gezet. Wij waren nog geen 2 minuten binnen en we werden al meteen geholpen. Ze zagen dat er iets niet klopte, dus namen mij meteen mee om bloed te laten trekken. We hebben een kleine 5 minuten moeten wachten en daar kwam de uitslag… Type 1 diabetes
Ze vertelde ons ook dat als we een uur later waren, dat het fataal kon geweest zijn voor mij.
Normaal gezien moest ik met een speciale ziekenwagen naar het UZA in Edegem gaan, maar die ambulances waren niet vrij. Hup dan maar met een gewone. We hebben ongeveer een halve dag op spoed moeten wachten tot er eindelijk een ziekenwagen was en om mij al iets stabieler te maken. Zodra de ziekenwagen er was, werd ik zo snel vervoerd naar het UZA met 2 artsen erbij. Het was echt kantje boordje. Het was ook de bedoeling dat ik daar op intensieve zorgen zou liggen, maar er was geen plaats meer. Ik heb zeker 2 dagen alleen maar geslapen en aan een bakster gehangen.
Ik kan mij zelf niet zo veel meer herinneren, omdat ik zo weg was. Wat ik wel nog weet, is dat ze mij daar enorm veel hebben geleerd. Hoe ik koolhydraten moet berekenen, wat ik moet doen als ik een hypo of een hyper heb , hoe ik mijn insuline moet inspuiten, welke insuline kortdurig is en welke langdurig is,… En het voornaamste: wat is type 1 diabetes? Ik ben de eerste en de enige in de familie dat T1D heeft. Ik kende er niks van. Ze hebben mij heel erg goed geholpen daar! Na ongeveer 2 weken in het ziekenhuis mocht ik naar huis. Ik was mijn ziekenhuiskamer kotsbeu.
Ondertussen heb ik een pomp, de omnipod dash en ik ben er heel erg tevreden van. De pomp helpt mij super goed, ook de Libre 3 sensor kreeg ik al na een maand. Dit heeft mij verlost van de vingerprikken, die ik zeker om de 2 uur moest doen (dag en nacht). Eén ding dat ik zeker heb geleerd is dat type 1 diabetes mij niet kan en mag veranderen. Ik ben wie ik ben en type 1 diabetes maakt daar nu wel deel van uit.
Bij deze ook nog eens aan iedereen een dikke dankjewel voor alles wat jullie deden en doen voor mij ❤️.
Mama, papa en paps, danku voor alles!
Hippo & Friends, danku voor alle leuke activiteiten!
UZA, danku voor alle hulp!