Hallo, Ik ben An-Katrien en kreeg 15 jaar geleden te horen dat ik type 1 diabetes heb en wist compleet niet wat me te wachten stond.
Het begon allemaal toen ik in slaap viel in de klas. Ik weet het nog zeer goed. Ik zat in het 1e middelbaar en het was tijdens de les technologie. Ik kon gewoon mijn ogen niet meer openhouden. Ik viel als een blok in slaap en werd wakker na een felle en luide "AN-KATRIEN, de les dient niet om te slapen, dat doe je 's nachts!" s' Avonds vertelde ik thuis over dit voorval, maar mijn ouders dachten dat ik moe was en de voorbije dagen te weinig geslapen had. Ik ging die avond extra vroeg slapen MET een grote fles cola naast mijn bed, want ik had de laatste tijd ook veel dorst.
's Nachts stond ik zo'n 5 à 10 keer op om te plassen. Ik dacht er toen niet bij na, omdat ik veel cola gedronken had wat dan ook weer een gevolg was van mijn grote dorst.
De volgende dag gingen we op bezoek bij mijn mama haar beste vriendin, die type 1 diabetes heeft. Ik kwam ertoe en moest dringend plassen. Ik dronk er verschillende glazen fruitsap kort na elkaar. De vriendin van mijn mama hield me nauwlettend in de gaten en sprak mijn mama aan. Ze vertelde dat ik er bleek uitzag en mijn gedragingen haar deden denken aan de tijd toen bij haar diabetes werd vastgesteld. Mijn mama ging meteen met me naar de huisarts, omdat ze toch in paniek geraakt was. Bij de dokter was het onmiddellijk duidelijk. Ik had torenhoge bloedsuikerwaarden en moest opgenomen worden in het ziekenhuis. Diagnose: type 1 diabetes!
Ik verbleef 2 weken in het ziekenhuis om te leren prikken in mijn vinger, mijn bloedsuiker te meten, insulinespuitjes te zetten en koolhydraten te tellen. Want daar gaat het nu eenmaal dagelijks om in het leven van een diabeet. Daarna was ik klaar om terug naar school te gaan en mijn leven terug verder te zetten zoals het voordien was. Alleen had ik elke dag een extra blok aan mijn been bij die ik moest meesleuren: type 1 diabetes.
Laten we er geen doekjes om winden, leven met diabetes is een voltijdse job. En het klinkt raar om te zeggen, maar alleen mensen met diabetes kunnen dit volgens mij zo ervaren en ook bevestigen.
Je wordt er elke seconde van de dag mee geconfronteerd, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat.
Je staat s' morgens op en het eerste wat je doet is je bloedsuiker meten. Dan weet je al meteen of je dag goed gestart is of niet. Wanneer je suiker te hoog is, begint het al slecht en moet je het zinkende schip proberen recht te houden. Corrigeren die handel! Staat je suiker te laag? Dan mag je al vergeten dat je op tijd op je werk zal zijn, want dan voel je je totaal beroerd en heb je snelle suikers nodig en moet je wachten tot je bloedsuikerspiegel zich normaliseert zodat je je klaar kan maken. Bij het ontbijt moet je eerst nadenken vooraleer je eet. Wat ga ik eten, hoeveel koolhydraten zitten daarin? Hopelijk heb je juist gerekend!
Dan is het overleven tot de middag. Hopelijk ga je niks sneukelen, anders heb je het vlaggen! Tussendoor controleer je best nog eens je bloedsuikerwaarden, gewoon om de stand van zaken te weten. Living on the edge? Of sta je toch goed?
's Middag is het terug van dat, bloedsuiker controleren, koolhydraten tellen, eten en hopen dat alles juist verloopt. Nu terug niet in de verleiding komen tot aan het avondeten. En dat is héél lang. Dat zullen mensen die op dieet staan ook wel weten :-)
Mijn moeilijkste moment is bij het avondeten. Wanneer ik aan het koken ben, dan heb ik zoveel zin om al het één en ander naar binnen te werken als een vorm van klein aperitiefje. Meestal zet ik al mijn insulinespuit voor ik eet, omdat ik toch al aan het sneukelen ben.
Leven met diabetes is zoals een marathon lopen, alleen geraak je nooit aan die finish. Je hebt dagen waarbij je kan juichen en zin hebt om een feestje te bouwen omdat je bloedsuikerspiegel zo goed in balans hebt kunnen houden. Andere dagen ben je zo kwaad op jezelf omdat je het maar weer eens te ver hebt laten komen toen er iemand vroeg of je ook een koekje wou bij de koffie.
Weet je, zoetigheden zijn echt mijn zwak, en dat maakt het natuurlijk extra moeilijk! Ik heb ook elke keer iemand naast me zitten die me vraagt "mag jij dat nu wel zomaar eten?". Pas op, een taartje, donut, koek, pudding... mag wel, maar liefst meteen na je maaltijd, net wanneer je al helemaal voldaan bent.
Ondanks dit alles, heb ik mijn eigen zaak kunnen uitbouwen en sinds kort ook een schat van een meisje op de wereld gezet. Daar kon ik vroeger alleen maar van dromen! Ondertussen gebruik ik een glucosesensor om mijn bloedsuikerspiegel te meten en ben ik overgeschakeld op een insulinepomp die het allemaal wat gemakkelijker en comfortabeler maken. Ik ben ervan overtuigd dat leven met type 1 diabetes je ook een bepaalde drijfkracht en discipline geeft, waardoor je net heel sterk in je schoenen staat. Daarnaast heb ik heel veel geluk met de mensen om me heen die me begrijpen en me altijd blijven steunen.
Je kan An-Katrien haar story's volgen op Facebook en Instagram en bekijk haar modeblog.
An-Katrien
14 november 2018
