Laura Stevens en mama Wendy Jeurissen

De getuigenis van
Laura Stevens en mama Wendy Jeurissen

Laura Stevens
Laura Stevens is 17 jaar en heeft sinds 2011 type 1 diabetes. Laura heeft een Tandem insulinepomp. In deze dubbele getuigenis met haar mama Wendy Jeurissen vertellen ze elk over hun persoonlijke ervaringen met type 1 diabetes.

Diagnose van type 1 diabetes bij Laura

Laura: Ik was nog maar 7 jaar en toen de diagnose kwam, wist ik totaal niet wat type 1 diabetes was en wat er mij te wachten stond. Ik lag op spoed en mijn ouders waren aan het wenen. Ik wist niet hoe ik moest reageren. Wie had gedacht dat mijn leven compleet zou veranderen. Ik heb een paar zware jaren achter de rug, vooral omdat ik mij schaamde om in het openbaar iets te laten zien. Weinig mensen weten hoe ze ermee om moeten gaan en hierdoor kreeg ik vaak harde of negatieve commentaren. Mensen bekijken je ook heel raar en heel fel na als ze zien dat je zo een schijfje op je arm hebt. Door meer contact met lotgenoten voel je jezelf ook minder eenzaam of alleen.

Wendy: Mijn dochter was op de spoedopname, bij de diagnose, veel sterker dan mijn man en ik. Ze zei zelfs dat papa en ik niet zo moesten wenen, zo erg is het toch allemaal niet.  

In welke mate beïnvloedt type 1 diabetes jullie leven? Heb je Laura kunnen bijstaan? Een herinnering?          

Laura: In alles! Als ik een daguitstap wil doen, denk ik heel de tijd na of ik cola of druivensuiker mee heb.  Bij een fuif moet ik oppassen met alcohol en de koolhydraten die ik binnen krijg. In de zomer neem ik alles mee om te herprikken voor moest er iets loskomen door het water. De kalender hou ik goed in het oog om te herprikken en mijn pomp moet elke week ingelezen worden. Er komt zoveel meer bij kijken en mensen zonder diabetes kunnen zich dit niet inbeelden. We praten dan nog niet over je flauw voelen, bleek trekken, en beginnen trillen. Iemand zonder type 1 diabetes zal de pijn en angst nooit begrijpen.

Wendy: In het begin gaf ik de insulinespuitjes, zodat dit voor haar al geen extra belasting was. Ik ben zelf naar de school gegaan om uitleg te geven aan de leerkrachten, ging mee op controles, was steeds bereikbaar via telefoon en heb vaak plotseling van mijn werk naar haar school moeten rijden omdat er iets scheelde. Als mama doe je dit allemaal voor je kind.

Wendy: In de naschoolse opvang wilden ze geen verantwoordelijkheid dragen voor een kindje met type 1 diabetes, dat herinner ik mij nog goed. Ze ging al vanaf haar 3 jaar naar de opvang. Elke dag voor en na de school, ook tijdens vakantieperiodes en ineens was er geen plaats meer voor haar. Het onbegrip is er nog steeds, type 1 diabetes is toch niet besmettelijk?   

Hoe kijken jullie naar de toekomst en in welke mate kan Hippo & Friends nog meer bijdragen? 

Laura: Meer informatie over type 1 diabetes, want mensen hebben geen idee waarover ze spreken en het is meestal totaal verkeerd. Ik hoop dat er in de toekomst een gadget komt dat mijn waarden zelf kan regelen en wat ook langer zou meegaan.

Wendy: Het zou leuk zijn moest Hippo & Friends ook meer in Limburg te vinden zijn. Lotgenotencontact is enorm belangrijk. Je bent niet alleen, andere kinderen en jongeren hebben ook type 1 diabetes en je staat er niet alleen voor. Ervaringen uitwisselen en elkaar ontmoeten zou veel helpen. Hier is de Diabetes Liga meer voor ouderen.

29/06/2022