Na weken van innerlijke onrust werd mijn enige angst werkelijkheid. Onze kleine meid van 4 jaar heeft type 1 diabetes. De eerste week in het ziekenhuis werd een rollercoaster van emoties. We kregen in het UZGent een spoedcursus in koolhydraten tellen, berekenen van insuline, het prikken, sport en diabetes, en zo veel meer..... De 7 dagen vlogen voorbij en toen kwam de dag van vertrek. Emoties van angst, verdriet en blijdschap overspoelden ons. Want vanaf nu stonden we er 'alleen' voor. Die 4 veilige muren zonder onverwachte situaties lieten we achter ons. Een nieuw 'avontuur' tegemoet!
We hadden het allemaal moeilijk. Het voortdurende plannen, rekenen, de schrik voor lage bloedsuikerwaarden vooral 's nachts en de voortdurende drang naar die 'perfecte' waarden. Het maandenlange gevecht met een dochter van 4 jaar om toch maar die levensnoodzakelijke injecties met insuline te kunnen geven. Het ging door merg en been. Daar ben ik een stukje van mezelf verloren en ik heb het nooit meer terug gevonden. Nu zijn we bijna 5 jaar verder en we hebben zoveel geleerd. We hebben een dochter van 9 jaar waar we super fier op zijn. Ze heeft het nog steeds wel eens moeilijk maar hoe zouden we zelf zijn... Ze groeit in haar diabetes, in haar kennis over de ziekte en in haar kunnen om de ziekte te managen.
Het houdt haar niet tegen om alles te doen wat een 9-jarige meisje zou doen. School, haar vele hobby's, ravotten in de Chiro, de vele dates met de vriendinnetjes… De schooljuffen, mama's van vriendinnetjes, dans-/sport-juffen, de leiding van de Chiro, de grootouders... zijn we allemaal ontzettend dankbaar. Het blijft heel wat voorbereiding voor de mama en papa maar dit hoort er nu eenmaal bij. We kunnen ze hier alleen maar in helpen en aanmoedigen. Voor ons is Enora, onze superheld.💙
Voor altijd.
Liefs, mama
Lisbeth Vantwembeke
3 februari 2021
