Zaterdag 19 augustus 2017
Bloed nemen, even wachten, zeer drukke avond in het ziekenhuis, een oud-leerling die er als aspirant-spoedarts stage deed kwam me goeiedag zeggen, maar eigenlijk was ik gehaast want ik werd op de markt verwacht. En dan komt er een dokter binnen met de resultaten. "Mevrouw u hebt meer dan waarschijnlijk diabetes, uw suikerwaarde in uw bloed is dramatisch hoog. Bent u niet duizelig? Heeft u niet de neiging om onderuit te gaan?" Nee … ik wilde gewoon even vragen waarom ik zo’n vreemde smaak heb in mijn mond, want ik word op de markt verwacht.
"Best dat u hier blijft mevrouw, het is onverantwoord om met zo’n waarden uw werk te hervatten.We gaan u in het ziekenhuis opnemen". De dokter keek me aan met vragende ogen: gaat ze wenen, gaat ze flauwvallen, gaat ze misschien hysterisch worden uit angst? Niets van dat alles, als oud-leerkracht biologie wist ik na de diagnose onmiddellijk waar het onheil zich in mijn lichaam bevond en wat de consequenties waren. Even slikken en doorgaan … dat is mijn lijfspreuk.
Ik ben 3 dagen in het ziekenhuis gebleven. Ik heb er perfecte zorg, begeleiding en info gekregen. Zelf injecteren kon ik de eerste dag in het ziekenhuis al, want ‘ik durf dat niet’ staat niet in mijn woordenboek.
Dinsdagmiddag
Ik mocht gewapend met insuline en injectie-pen naar huis. Mijn leven wordt sindsdien ingedeeld in voor en na de diagnose. De volgende morgen ben ik zoals altijd naar mijn bureel gegaan, zoveel bezorgde medewerkers, of ik dat nu toch niet had zien aankomen? Dat ik er de laatste weken echt niet goed uitzag … nu viel alles in z’n plooi, duidelijker kon het niet zijn.
Aan iedereen die er vragen over stelde, heb ik geantwoord dat ik type 1 diabetes heb, dat ik erg op mijn voeding ging letten en daar geen morzel van zou afwijken. Karakter hebben dus! Sinds mijn diagnose ben ik heel wat kilo’s kwijtgeraakt. Hou ik een Spartaanse levensstijl aan, ook op etentjes en recepties wijk ik er geen millimeter van af. Telkens weer laat ik weten dat ik diabetes heb en een eenvoudig maar aangepast menu wens. Water of koffie, geen alcohol. Voor mij is het de evidentie zelf, voor de keuken in het restaurant of bij het overleg meestal ook geen enkel probleem.
In mijn schaarse vrije tijd experimenteer ik met lekkere koolhydraat-arme recepten
Mijn bananenbrood heeft ondertussen wereldfaam verworven 😊 , mijn havermout-koekjes 😊 trouwens ook. Het is een uitdaging om hier verder expert in te worden, want recepten vinden die lekker zijn, maakt volhouden veel gemakkelijker, zeker voor kinderen. Vanuit eigen ervaring probeer ik een hart onder de riem te steken van ouders met een kind met diabetes, geen eenvoudige opgave en ook nog niet direct een structurele oplossing. Ik leef mee met zoveel kinderen en volwassenen die ‘het’ ook hebben, informatie delen of gewoon eens luisteren naar ieders verhaal doet soms al wonderen. Type 1 diabetes, een auto-immuunziekte die op dit moment nog onomkeerbaar is … iets om dagelijks in je leven rekening mee te houden, maar je leven niet mag beheersen! Ik doe mijn werk zoals ‘voor’ de diagnose met aanpassingen rond voeding en beweging. Wetend dat je met iedereen in de wereld medelijden mag hebben, behalve met jezelf … dat geldt ook voor mensen met diabetes.
Vera Celis, burgemeester Geel
12 oktober 2020
