Charlotte Pots

De getuigenis van
Charlotte Pots

Veertien was ik toen de diagnose type 1 diabetes klonk. ‘Zo moeilijk is het niet’, susten de artsen. Die bloedsuikerspiegel op punt houden zou best meevallen. Als diabeet mocht ik bovendien alles blijven eten. ‘Het liefst light, mager en vijf keer per dag. Met bijhorende insulinedosis, aangepast aan je koolhydrateninname.’ Haalbaar, toch? Niet voor mij. Stemmingswisselingen, vermoeidheid, nervositeit…Naarmate ik ouder werd, zat ik steeds minder goed in mijn vel. Het kostte me – de lekkerbek die ik ben – heel wat moeite om de ‘juiste’ voeding te eten. Mijn bloedsuikerspiegel schoot alle kanten op, mijn gemoed en humeur volgde.

In 2016 ging het spreekwoordelijke licht uit. Mijn lichaam was op. Ik was op, en dat kon ik niet enkel op een veeleisende job steken. Ook mijn gezondheid vergde al 23 jaar lang het uiterste van me. Elke dag opnieuw, 24 op 24, 7 op 7, voor de rest van je leven. Zonder vrije dag of pauzeknop. Mijn (diabetes)burn-out kwam me iets vertellen. Hij dwong me om stil te staan bij wat anders moest. Hij liet me nadenken over wat ik anders wou.

Diabetes heb je immers niet voor even. Voor de ene is het al moeilijker dan voor de andere, waardoor de mentale stress groter kan worden en dus een impact kan hebben op je gedachtegang. Elke dag opnieuw moet je honderden keuzes maken die je in of uit evenwicht kunnen brengen. En dan zijn er nog de dagelijkse bloedprikken en insuline-injecties en alle andere beslissingen…

Diabetes kan je emotioneel en fysiek volledig uitputten

Ik was 38 toen mijn lichaam me de rekening presenteerde. Vandaag beschouw ik mijn (diabetes)-burnout als een geschenk, maar destijds zag ik het niet zo positief. Ik voelde dat ik gefaald had, ik voelde me leeg, nutteloos en sleepte me elke dag vooruit. In plaats van mezelf wat nodige rust te gunnen, bleef ik onrustig naar verklaringen en oplossingen zoeken. Mijn job in de sales dwong me om keer op keer tot het uiterste gaan en alles te geven. Geen rekening houdend met mijn grenzen. Ook thuis wachtten me (de liefste) twee kleuters en een man, die voor z’n werk trouwens vaak in het buitenland verbleef. Logisch dat ik moe was, niet? Het was niet de eerste keer dat mijn lichaam aan de alarmbel trok. Een jaar eerder zat ik al eens vaker bij de dokter met blaasontstekingen, darmkrampen en vermoeidheidsklachten. Dit was duidelijk meer dan een dipje. Maar dat mijn gezondheid (lees: diabetes) dé boosdoener zou zijn, daar had geen enkele burnout-coach of dokter de link mee gelegd. Daar kwam ik zelf pas achter toen ik mijn speurtocht startte in de wereld van de orthomoleculaire geneeskunde of voedingsgeneeskunde en op een andere manier begon te leven. Mijn leuze werd: “Be the change of your own life”. Toen ik mijn lichaam begon te voeden in plaats van te vullen begon het stilletjes beter te gaan.

Vandaag ben ik mijn burnout dankbaar

Het heeft me geleerd om mezelf weer op de eerste plaats te durven zetten. Dat is eigenlijk voor iedereen belangrijk, maar voor ons als personen met diabetes misschien nog nét dat tikkeltje belangrijker. Want zorgen we niet voor onszelf, dan krijgen stresshormonen vrij spel in ons lichaam. En die gooien onze bloedsuikerspiegel maar al te graag in de war. De tijd dat diabetes mijn leven bepaalde, ligt achter me. Ik kies mijn eigen koers. Dat gun ik iedereen met diabetes.

Ondertussen werk ik al 6 jaar als diabeteslifestylecoach en help ik personen met diabetes weer te vertrouwen op hun lichaam, kansen te zien i.p.v. beperkingen, en ondersteun ik hen in het uitbouwen van een evenwichtig diabetesmanagement

Haar quote of missie is "It al starts with you"!

www.diabeteslifestylecoach.be

Charlotte

1 juli 2020