Getuigenissen

"Ik was 12 jaar oud. Diabetes was voor mij ongekend. Ik had mezelf er nog nooit in verdiept. Gelukkig kregen mijn ouders en ik al snel de eerste handvaten toegediend via de diabetesconventie en huisarts. Het "hoe" en het "wat" was voor ons allemaal nieuw. Ik liet het vooral op mij afkomen. Ik was toen nogal onwetend en onbewust stond ik voor een nieuw avontuur. "

"Ik herinner me nog heel goed de avonden samen met mijn mama aan het ziekenhuisbed. Het ene moment al lachend, het andere moment al huilend, want het was nog onduidelijk wat deze ziekte ging inhouden. Of het moment dat mijn beste vriendinnetje vroeg of ik ging sterven. "

Still alive and kicking 😉!

"Mijn dochter was op de spoedopname, bij de diagnose, veel sterker dan mijn man en ik. Ze zei zelfs dat papa en ik niet zo moesten wenen, zo erg is het toch allemaal niet."

"We vinden de toekomst heel erg spannend en leren leven van dag tot dag. We krijgen vaak te horen dat je goed kan leven met type 1 diabetes en dat is wel zo. Maar mensen weten niet wat er achter de schermen allemaal moet gebeuren om dat zo normaal mogelijk te krijgen."

"Het blijft heel wat voorbereiding voor de mama en papa maar dit hoort er nu eenmaal bij. We kunnen ze hier alleen maar in helpen en aanmoedigen. Voor ons is Enora, onze superheld."

"Vanuit eigen ervaring probeer ik een hart onder de riem te steken van ouders met een kind met type 1 diabetes, geen eenvoudige opgave omdat er nog geen preventie en genezing mogelijk is. Ik leef mee met zoveel kinderen en volwassenen die 'het' ook hebben. Informatie delen of gewoon eens luisteren naar ieders verhaal doet soms al wonderen."